Του Α. Ανδριανόπουλου
Υπάρχει μια βασική διαφορά ανάμεσα στην Γερμανία και άλλες μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις (λ.χ. ΗΠΑ και Ρωσία). Στην Γερμανία λειτουργεί ένα κοινοβουλευτικό σύστημα – σε αντίθεση με τα Προεδρικά των άλλων δύο – που υποχρεώνουν την κυβέρνηση και τον Καγκελάριο να υφίσταται διαρκή κι εξονυχιστικό έλεγχο από Βουλή και εκλογείς. Η κυβέρνηση δεν πολιτεύεται σε ένα κενό και που μετά από 5 χρόνια θα έρθει το εκλογικό σώμα να εγκρίνει η να απορρίψει συνολικά την απόδοσή της. Οι βουλευτές για να εγκρίνουν πρέπει να πεισθούν και οι εκΠΗλογείς να στηρίξουν. Οι Γερμανοί νοιάζονται κυρίως για την Γερμανία. Και μετά για τους άλλους και την Ευρώπη. Όπως εξ άλλου κάνουν στην πράξη όλοι. Αυτοί που μιλάνε πως η Ευρώπη έχει πρώτη προτεραιότητα είναι εκείνοι που επιθυμούν να εισπράξουν. Όχι εκείνοι που πρόκειται να, η ήδη, πληρώνουν. Αν έπρεπε ο έλληνας φορολογούμενος να κληθεί να πληρώσει κάποια δισεκ – με περιορισμούς στις παροχές του – για να σωθεί λ.χ. το Βέλγιο, πως θα αντιδρούσε άραγε η Αθήνα; Γιατί λοιπόν μας εκπλήσσει η στάση της Γερμανίας; Αυτά βέβαια που λέγονται, πως οι Γερμανοί εισπράττουν με το παραπάνω αυτά που δίνουν, είναι παραμύθι. Το σύνολο των Γερμανικών εξαγωγών στην Ελλάδα δεν είναι πάνω από το 2% των όσων εξάγει και σε ολόκληρο τον Νότο (Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα και Πορτογαλία) όχι πάνω από το 6 – 7 %.
Η Ευρώπη αποτελεί ένα πραγματικό όραμα, αλλά όχι σε βάρος της ευημερίας των λαών της. Και η διάσωση του “σπάταλου” Νότου (που δανείστηκε για να καταναλώσει) υπονομεύει την ευημερία. Δεν είναι η πρώτη φορά που ιστορικά η Ευρώπη έγιναν προσπάθειες να ενωθεί. Και δεν θα είναι η πρώτη φορά που αυτές απέτυχαν. Το ζήτημα είναι σχετικά απλό. Είτε προχωράει η γηραιά ήπειρος σε μιά μορφή υπερκράτους (με ενιαία διοίκηση, προϋπολογισμός και νόμισμα) είτε ακoλουθεί ο καθένας τον ιδιαίτερο δρόμο του – κάποιοι μαζί, και κάποιοι άλλοι μόνοι τους. Και μαζί όμως και χώρια δεν γίνεται. Κάπου στραβώνει. Οι Γερμανοί δεν αντέχουν να πληρώνουν και να “τα ακούνε”. Είναι χαρακτηριστικό πως όλοι έχουν ιδέες αλλά οι Γερμανοί είναι εκείνοι που πρέπει στο τέλος να πληρώσουν τον λογαριασμό. Και η ηγεσία τους βέβαια κάτι τέτοιο δεν το δέχεται.
Οι Νότιοι είναι φανερό πως θέλουν τις παροχές δίχως θυσίες. Κι επιμένουν σε αντιπροτάσεις που αφήνουν τους Γερμανούς αδιάφορους. Λύση δεν είναι το “πληρώστε για να σωθούμε και να γλυτώσει η Ευρώπη”. Ουδείς αυτοτραυματίζεται για να μην πληγωθεί κάποια αφηρημένη ιδέα. Αντιπρόταση μπορεί να είναι “το μειώστε το κράτος και περικοψτε τους φόρους ώστε να ισορροπήσουμε στον Νότο και με την συμβολή σας στην συνέχεια να φτιάξουμε μια οντότητα πανίσχυρη σε όλο τον κόσμο”. Αυτό όμως δεν το ακούω από κανένα. Πρώτον, διότι δεν αρέσει σε κανένα από τους άλλους μεγάλους, αλλά κι’ επειδή προϋποθέτει ηγεσίες έτοιμες να δυσαρεστήσουν πρόσκαιρες κομματικές πελατείες για ευρύτερους μελλοντικούς στόχους. Ας το πάρουμε απόφαση: με το είδος των επιχειρημάτων που πέφτουν στο Τραπέζι (ευρωομόλογα, κεντρική τραπεζική εγγύηση κλπ) η Γερμανία δεν πρόκειται – και δεν μπορεί- να υποχωρήσει. Και η Ευρώπη, αναπόφευκτα, θα μας τελειώσει…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου