«Οι Ευρωπαίοι ηγέτες προσπάθησαν απεγνωσμένα να διατηρήσουν αυτό το ρεκόρ παρέχοντας διάσωση στις χώρες της ευρωζώνης που αντιμετώπιζαν πρόβλημα. Ωστόσο, το παιχνίδι μοιάζει να τελειώνει. Οι φινλανδικές εκλογές της 17ης Απριλίου, απέδειξαν ότι είναι πιθανός ο εκτροχιασμός της πορτογαλικής διάσωσης. Αλλά το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται εκεί που άρχισε η κρίση. Στην Ελλάδα». Τονίζει χαρακτηριστικά ότι οι ελληνικές αρχές και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αρνούνται κατηγορηματικά την ύπαρξη οποιουδήποτε σχεδίου για αναδιάρθρωση του χρέους.
Ωστόσο, πλέον φαίνεται ότι η ιδέα μιας αναδιάρθρωσης έχει εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη, και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Στη Γερμανία τόσο ο Wolfgang Schaeuble όσο και ο υπουργός για ευρωπαϊκές υποθέσεις, ο Werner Hoyer, προκάλεσαν αναστάτωση όταν πριν από λίγες ημέρες άνοιξαν την κουβέντα για αναδιάρθρωση. Χαρακτηριστική ήταν και η αντίδραση των αγορών, με το δεκαετές ομόλογα να φθάνει σε επίπεδο-ρεκόρ, στο 14,6 στις 19 Απριλίου. «Γιατί αυτή η στροφή;».
Διότι το χρονοδιάγραμμα που δόθηκε για τη διάσωση της Ελλάδας πέρυσι, περιλαμβάνει την επιστροφή στις αγορές στο μέσον του 2013. Με τις αποδόσεις των ομολόγων να βρίσκονται εκεί που είναι τώρα, αυτό μοιάζει ακόμη πιο απίθανο. Όπως αδιανόητη θεωρείται μια επιπλέον ενίσχυση με κεφάλαια της Ελλάδας. «Δεν έχει σημασία εάν οι γερμανικές τράπεζες ωφελούνται από την ικανότητα της Ελλάδας να αποπληρώνει τις υποχρεώσεις της: οι Γερμανοί φορολογούμενοι δεν αντέχουν στην ιδέα να διασώσουν για άλλη μια φορά τους «εξουθενωμένους» Έλληνες», επισημαίνει ο Economist.
Στη θεωρία, υπάρχει σειρά επιλογών για την Ελλάδα, από την επιμήκυνση αποπληρωμής των υποχρεώσεών της μέχρι τη διαγραφή σημαντικού μέρους των χρεών. «Στην πραγματικότητα, η περίπτωση της Ελλάδας αφήνει πολλά παραθυράκια του νόμου ανοιχτά. Σε πολλές κρίσεις αναδυόμενων οικονομιών, τα ομόλογα είχαν αυστηρές εγγυήσεις για την προστασία των διεθνών πιστωτών. Και αυτός είναι ένας λόγος που η αναδιάρθρωση της Αργεντινής το 2001 ήταν τόσο χαώδης. Στην περίπτωση της Ελλάδας, το 80%-90% των ομολόγων έχουν εκδοθεί σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία. Τα έγγραφα είναι μικρά, συνήθως δύο σελίδες, και δεν επιβάλλουν κανέναν πραγματικό περιορισμό σχετικά με την αναδιάρθρωση».
Στην πραγματικότητα ωστόσο, οι επιλογές είναι πιο περιορισμένες, καθώς η Ελλάδα έχει ακόμη πρωτογενές έλλειμμα και θα χρειαστεί να δανειστεί χρήματα. Μεγάλες είναι και οι ανησυχίες για τις επιπτώσεις μιας αναδιάρθρωσης στους ισολογισμούς των τραπεζών. Ακόμη, θεωρεί πως όσο μεγαλύτερη ευελιξία έχουν οι ομολογιούχοι, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να μειωθεί σημαντικά το χρέος της Ελλάδας. Και αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο η ιδέα της μείωσης του ελληνικού χρέους μέσω επαναγοράς ομολόγων στις τρέχουσες τιμές θα αποτύχει. «Απλούστατα, θα οδηγήσει τις τιμές ξανά στα ύψη, μην επιτυγχάνοντας το σκοπό. Η επιλογή αυτή δεν βρίσκεται πια υπό συζήτηση. Αυτή που είναι, είναι του repofiling των ομολόγων».
Η τελευταία αυτή επιλογή σημαίνει ότι η ελληνική κυβέρνηση θα συνεχίσει να πληρώνει τα κουπόνια των ομολόγων και θα τα εξαργυρώνει όταν είναι προγραμματισμένο, αλλά η λήξη κάθε ομολόγου θα επιμηκυνθεί. Αυτό θα αναβάλει την ανάγκη αναχρηματοδότησης των ελληνικών χρεών από τα χρήματα των φορολογούμενων. Και όσο θα τηρούνται κανονικά τόσο οι πληρωμές των τόκων όσο και οι όροι των δανείων, αυτή η επιλογή θα γίνει αποδεκτή πιθανότατα από τους ομολογιούχους και ιδιαίτερα από τις τράπεζες, η μόνη ανησυχία των οποίων είναι να αποφύγουν διαγραφή των ομολόγων που έχουν στα βιβλία τους. Μάλιστα, η επιλογή αυτή έχει «δουλέψει» και στο παρελθόν, το 2003 στην Ουρουγουάη.
www.capital.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου