Ένα σχόλιο του βουλευτή – συγγραφέα Μίμη Ανδρουλάκη στο πολιτικό-αθλητικό portal typospor.gr είναι η αφορμή των σκέψεων μου. Γράφει λοιπόν ο πρώην βουλευτής της «Αριστεράς» και νυν του Κυβερνώντος κόμματος:
«Πρωτομαγιά κι όμως ο νους μου δεν μπορεί να ξεκολλήσει από τα δύο ¨Μ¨ του ματς Ρεάλ - Μπαρτσελόνα. Μέσι - Μουρίνιο! Ο Μέσι έχει γρήγορη σεναριακή σκέψη αλλά δεν κολλά. Διαβάζει την συγκεκριμένη φάση, έχει δύο, τρεις πιθανές επιλογές αλλά η γρήγορη αλλαγή θέσης αντιπάλων και συμπαιχτών ανασχηματίζει το πεδίο. Εκείνος ξαναδιαβάζει γρήγορα την δυναμική της φάσης, υπολογίζει τις πιθανές διαφορετικές διαδρομές, ζυγίζει αυτόματα τις πιθανότητες των διαφορετικών επιλογών και με μια αιφνίδια κίνηση προς τα δεξιά περνά ένα, δύο παίχτες και δημιουργεί την τρύπα προς τα δίχτυα, παίρνοντας το σώμα του την κατάλληλη κλήση στο τελικό σουτ.
Στο ποδόσφαιρο όπως και στην πολιτική, αλλά εννοείται με “Π” κεφαλαίο, η υψηλή τέχνη των επιλογών κάνει την διαφορά. Η σεναριακή σκέψη του Μέσι διασταυρώνεται με την υπόγεια ενστικτώδη διαισθητική του πυξίδα. Αυτή είναι η Εβδόμη Αίσθηση του Μέσι. Έχει ανάλογους παίχτες η σημερινή πολιτική σκηνή της Ευρώπης;
Στο τελευταίο μου βιβλίο “Η Εβδόμη Αίσθηση” είχα προαναγγείλει ότι σύντομα το σύμπλεγμα” Ύβρις - Νέμεσις” θα χτυπήσει τον αμετροεπή και αλαζόνα Μουρίνιο. Ο φορέας της μοίρας του και τις τιμωρίας του ήταν όπως το είχαμε προβλέψει ο Μέσι. Να δυο ξεχωριστά μαθήματα πολιτικής.»
… κ. Βουλευτά – Συγγραφέα την Πρωτομαγιά του 2011 στην Ελλάδα πολύ δύσκολα θα απασχολούσε ή θα έπρεπε να απασχολεί τους Έλληνες Πολίτες το μέγεθος των «Μ» ,των ακριβοπληρωμένων κλωτσοσκούφιδων της Ευρώπης, αλλά και πολύ περισσότερο ποσώς δεν απασχολεί τους Έλληνες Πολίτες αν η Ευρώπη διαθέτει πολιτικούς αντίστοιχου «πολιτικού διαμετρήματος» και προσόντων του ποδοσφαιριστή Μέσι…!
Εκτός κι αν εμμέσως πλην σαφώς παραδέχεστε ότι παραδώσαμε τη χώρα στους Ευρωπαίους πολιτικούς και ψάχνουμε να βρούμε εκεί τον «νέο μας» Ανδρέα Παπανδρέου με το δόγμα «ότι φάμε ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο κ…. μας» κατά τη σοφή λαϊκή παροιμία.
Δυστυχώς για μας όμως Α. Παπανδρέου (κάτι σαν τον θείο από την Αμερική των Ελληνικών ταινιών) δεν υπάρχει πια κι ούτε θα υπάρξει ποτέ ξανά, μας τελείωσε και τώρα πρέπει να βρούμε έναν Δομάζο που απλά θα μας βάλει σε μια τάξη και θα μας κάνει να συμπεριφερόμαστε σαν ομάδα.
Φτάνει πια η αμετροέπεια , η φλυαρία ,ο κομπλεξισμός της «θρυλικής γενιάς» του Πολυτεχνείου, αλλά κυρίως η δίχως όρια ακατάσχετη «Μ» της συγκεκριμένης γενιάς, που κατάντησε την πατρίδα μας παράδειγμα προς αποφυγή ανά τον κόσμο..!
Υ.Γ.:”o tempora o mores” και ο νοών νοείτω
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου