Του Βαγγέλη Παπαχρήστου*Ένα χρόνο μετά από την εφαρμογή του μνημονίου τα αποτελέσματα είναι αναντίστοιχα των θυσιών του ελληνικού λαού. Το μνημόνιο αποδεικνύεται μια λάθος θεραπευτική αγωγή που στηρίχθηκε σε λάθος διάγνωση η οποία βαθαίνει το πρόβλημα και μειώνει τις πιθανότητες θεραπείας. Η κρίση της ευρωζώνης δεν είναι μόνο κρίση χρέους στις χώρες της Περιφέρειας, μεταξύ αυτών και της Ελλάδας αλλά και κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος που εξαπλώνεται και στις χώρες του Κέντρου. Αν οι υπερδανεισμένες χώρες της περιφέρειας έχουν πρόβλημα, τότε πρόβλημα έχουν και αυτοί που τους δάνεισαν, δηλαδή το χρηματοπιστωτικό σύστημα των χωρών του Κέντρου.
Στη βάση αυτή της δίδυμης κρίσης, βρίσκονται οι εσωτερικές ανισορροπίες της ευρωζώνης, οι οποίες την διχοτομούν στις χώρες του Κέντρου όπου είχαμε χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, χαμηλό πληθωρισμό, μεγάλα εξωτερικά πλεονάσματα και εξαγωγή κεφαλαίων και δανείων και στις χώρες της περιφέρειας που παρουσιάζουν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, ψηλό πληθωρισμό, μεγάλα εξωτερικά ελλείμματα και διογκωμένο δανεισμό, ιδιωτικό και δημόσιο. Οποιαδήποτε λοιπόν ολοκληρωμένη στρατηγική επίλυσης πρέπει να έχει ταυτόχρονα τρείς συνιστώσες. Τη μείωση του χρέους στις χώρες της περιφέρειας, την αντιμετώπιση του προβλήματος του χρηματοπιστωτικού συστήματος τόσο στο κέντρο όσο και στην περιφέρεια και την προσαρμογή και ανάπτυξη των χωρών της περιφέρειας.
Ο δανεισμός της Ελλάδας δεν έγινε από θεσμική αλληλεγγύη αλλά για να πάρουν τα τοκοχρεολύσια, να διασώσουν τις τράπεζές τους και να τη φορτώσουν με την μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή που έγινε ποτέ σε συνθήκες κρίσης. Επιλογή που όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα του χρέους αλλά βαθαίνει τη κρίση, στραγγαλίζει την ανάπτυξη, υπονομεύει την κοινωνική συνοχή και οδηγεί στην ουσιαστική απομόνωση της χώρας από τις αγορές, αφού εάν τολμήσει να βγει σ' αυτές θα της ζητάν επιτόκιο πάνω από 16% για τα δεκαετή ομόλογα.Σήμερα αυτό που πρέπει να κουβεντιάσουμε και να συμφωνήσουμε είναι τα κριτήρια επιλογής των λύσεων, τους παίκτες που θα εμπλακούν και το τρόπο αντιμετώπισης των συνεπειών που ενέχει η κάθε λύση. Για παράδειγμα το «κούρεμα» και οι επιπτώσεις του εξαρτώνται από το πότε αυτό θα γίνει. Αν θα είναι πριν ή μετά τη λήξη του μνημονίου. Αν θα είναι μονομερής απόφαση ή συμφωνημένη. Αν θα είναι από μόνο του ή κομμάτι ενός συνολικότερου πακέτου που θα παίρνει υπόψη τις συνέπειες και θα προτείνει λύσεις.
Δεν υπάρχει σοβαρός αναλυτής ο οποίος να πιστεύει ότι μπορεί να πιαστεί ο στόχος των 50 δις μέχρι το 2015 και εύλογα δημιουργείται το ερώτημα γιατί συνειδητά μπαίνει ένας ανέφικτος στόχος. Έχω την άποψη ότι το κάνουν για να έχουν ένα ισχυρό διαπραγματευτικό εργαλείο και να μπορούν να κάμψουν τις όποιες αντιστάσεις εμφανισθούν στις επιλογές των ιδιωτικοποιήσεων που θέλουν να επιβάλλουν. Είναι μια προετοιμασία διαπραγματευτική ώστε οι επιλογές τους να είναι και διαταγές τους.
Χρειάζεται αλλαγή πορείας και ολοκληρωμένη λύση το γρηγορότερο δυνατόν. Όσο περνάει ο καιρός τα περιθώρια εξόδου στενεύουν για τη χώρα μας που χάνει χρόνο, χρήμα και διαπραγματευτικά εργαλεία.
* Ο Βαγγέλης Παπαχρήστος είναι ανεξάρτητος βουλευτής
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου