Είναι εύλογο να ασχοληθούμε στο σημερινό μας άρθρο με τον πρόσφατο κυβερνητικό ανασχηματισμό. Μετά από ένα απίστευτης γελοιότητας κυβερνητικό διήμερο, την Τετάρτη 15 Ιουνίου με την παραίτηση του Γιώργου Παπανδρέου στον Αντώνη Σαμαρά και την Πέμπτη 16 Ιουνίου με τις κινήσεις παραιτήσεων των Βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και την προ του ανασχηματισμού συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, η κωμικοτραγική κατάσταση “εκτονώθηκε” με τον κυβερνητικό ανασχηματισμό.
Συγκεκριμένα η ανάληψη της Aντιπροεδρίας της κυβέρνησης και του υπουργικού θώκου των Οικονομικών από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ικανοποίησε τουλάχιστον τους οπαδούς της αστικής σοβαρότητας και απέτρεψε τα χειρότερα για τον Γιώργο Παπανδρέου και την ηγετική του ομάδα.
Ταυτόχρονα έδωσε ελπίδα σε ένα αξιοσημείωτο ποσοστό της μεσαίας τάξης, που πιστεύει ότι η παρούσα οικονομική κρίση μπορεί να αντιμετωπισθεί στα πλαίσια πάντα του υφιστάμενου οικονομικό-πολιιτκού συστήματος, με πολιτικές Κεϋνσιανής φιλοσοφίας.
Όμως τα πράγματα μπήκαν στην θέση τους με την πρώτη δημόσια εμφάνιση του νέου Υπουργού Οικονομικών. Θα συνεχίσει την ίδια πολιτική με τον προκάτοχο του. .................
Θα προωθήσει
Ο λόγος εξαιρετικά απλός. ...
Η συνεχώς αυξανόμενη ύφεση, προϊόν του περιορισμού της λιανικής κατανάλωσης και του μικρού Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ), βαθαίνει την ύφεση.
Πώς μπορούν να αντιμετωπισθούν αυτές οι δύο εστίες που τροφοδοτούν την ύφεση; Μα, με αύξηση των διαθέσιμων κονδυλίων και των πιστώσεων.
Που θα βρεθούν αυτά τα χρήματα; Από τις ετήσιες πληρωμές των τόκων. Ή σε πιο απλά Ελληνικά από την μείωση του ποσού που διαθέτει κάθε έτος ο Ελληνικός Προϋπολογισμός για πληρωμές τόκων. Δηλαδή από την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους.
Κατανοητό είναι ότι αφού ο νέος υπουργός οικονομικών δεσμεύθηκε να υιοθετήσει και να εφαρμόσει το Μνημόνιο 2, δεν υπάρχει κατ’ εμάς καμία ελπίδα για αλλαγή των δραματικών μας προβλέψεων για το μέλλον της Ελληνικής Οικονομίας και κατ’ επέκταση και της χώρας. Και επειδή μας αρέσει να μιλάμε πάντα με στοιχεία, θα συνεχίσουμε να αναλύουμε τα επίσημα δημοσιονομικά στοιχεία για να τεκμηριώνουμε έτι περαιτέρω την αντίθεση μας στο Μνημόνιο 2.
Η παρατήρηση του συνόλου των διεθνών παραμέτρων όμως οδηγεί με ασφάλεια στο εξής συμπέρασμα: Η πολιτική της Ε.Ε. για την Ελληνική Δημοσιονομική κρίση, πολύ σύντομα θα αλλάξει υποχρεωτικά. Η αλλαγή αυτή θα γίνει ορατή με την εγκατάλειψη όλων ή μέρους των υφιστάμενων πολιτικών, που είχαν υιοθετηθεί για την αντιμετώπιση της Ελληνικής Δημοσιονομικής Κρίσης.
Δηλαδή θα εγκαταλειφθούν κάποιες ή όλες από αυτές τις πολιτικές που ήταν:
Η αποτροπή της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους
Η νομισματική υποτίμηση στο εσωτερικό της Ελλάδας αλλά και του ευρώ έναντι του δολαρίου
Οι τεχνικές αλλαγές της υφιστάμενης δημοσιονομικής δομής και πολιτικής σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Οι πολιτικές που θα αντικαταστήσουν τις προαναφερόμενες θα είναι:
Ο έναντι πάσης θυσίας και τιμήματος περιορισμός της δημοσιονομικής μόλυνσης σε άλλες χώρες που δεν έχουν ενταχθεί ακόμα σε πακέτα διάσωσης. (πχ Ισπανία και Ιταλία)
Η διατήρηση της ακεραιότητας του ευρώ.
Οι αλλαγές αυτές πρέπει να αξιολογηθούν με ιδιαίτερη σοβαρότητα και προσοχή. Ερμηνεύουν όμως πάρα πολύ εύκολα την πιεστική ανάγκη των δανειστών να μετατρέψουν εδώ και τώρα το ελληνικό χρέος σε ενυπόθηκο.
Εξασφαλίζουν με πάρα πολύ σοβαρές υποθήκες τα δάνεια που έχουν δώσει στην Ελλάδα, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα και την ευστάθεια του τραπεζικού τους συστήματος και μπορούν στην συνέχεια να προχωρήσουν σε οποιαδήποτε αλλαγή της στάσης απέναντι στη χώρα μας χωρίς κανένα πρόβλημα.
Συμπερασματικά, κανένας κυβερνητικός ανασχηματισμός δεν μπορεί και δεν πρόκειται να γίνει πολιτικά αποδεκτός εφ’ όσον εξυπηρετεί τις επιδιώξεις των δανειστών που επιθυμούν διακαώς την μετατροπή του χρέους σε ενυπόθηκο.
Κάτι που επιτυγχάνει όμως άψογα το Μνημόνιο 2.
Και όπως έχουμε ήδη επισημάνει, ο πρόσφατος κυβερνητικός ανασχηματισμός επιδιώκει αυτό ακριβώς. Ο Γιώργος Παπανδρέου επιχειρεί να εκμεταλλευθεί το πολιτικό μέγεθος του Ευάγγελου Βενιζέλου, προκειμένου να κατευνάσει τις λαϊκές αντιδράσεις και να περάσει την πολιτική της μετατροπής του Χρέους σε ενυπόθηκο.
Εμείς φυσικά θα παραμείνουμε αταλάντευτοι στην αντίθετη ακριβώς θέση: Να μην μετατραπεί το Χρέος σε ενυπόθηκο!
δηλαδή προς ψήφιση και θα εφαρμόσει στην συνέχεια το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής (ΜΠΔΣ), ή σε πιο απλά Ελληνικά το Μνημόνιο 2. Ούτε Κεϋνσιανής φιλοσοφίας πολιτικές, ούτε τίποτε. Εκεί τελείωσαν όλα. Ακόμα και ένα βελτιωμένο Μνημόνιο 2, που υποσχέθηκε ο νέος υπουργός, όπως έχουμε αποδείξει δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της Ελληνικής Δημοσιονομικής Κρίσης.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου