Γράφει ο Χρήστος Καψάλης
Αν το διήμερο που πέρασε απετέλεσε ένα ισχυρό (και δυστυχώς όχι επιτυχημένο), crash test για το Κίνημα των Αγανακτισμένων, το προσεχές διάστημα είναι ακόμη κρισιμότερο και εκείνο που θα καθορίσει αν οι Αγανακτισμένοι έχουν την δυνατότητα, να εκφράσουν πράγματι τις αγωνίες, του φόβους και τις διεκδικήσεις του λαού, να αποτελέσουν βασικό μοχλό πίεσης και αλλαγών εντός και εκτός της χώρας ή αν το βρεφικής ηλικίας αλλά πολλά υποσχόμενο Κίνημα τους θα εκφυλιστεί και θα συρρικνωθεί μεταλλασσόμενο σε παρέες γραφικών γκρουπούσκουλων.
Ποιο ήταν το ισχυρό ατού των Αγανακτισμένων, όταν μέσω του facebook έδωσαν το πρώτο ραντεβού εκδήλωσης της Αγανάκτησής τους στις πλατείες όλης της χώρας στις 25 Μαίου;
Ότι συμπύκνωναν και εξέφραζαν την σωρευμένη αγανάκτηση και οργή των πολιτών και την διάθεσή τους για μια μαζική κραυγή «Δεν πάει άλλο». Ότι ήθελαν να εκφραστούν από κοινού, χωρίς να καπελώνει ο ένας τον άλλο, κρατώντας όσα τους ενώνουν και αφήνοντας στην άκρη όσα τους χωρίζουν και κυρίως να διαδηλώσουν δυναμικά αλλά ειρηνικά. Όμως ακριβώς αυτή η αγνή πρόθεση ήταν και παραμένει η μεγάλη αδυναμία του Κινήματος των Αγανακτισμένων. Δεν είναι δα, το ευκολότερο πράγμα άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους, όχι μόνο να εκφράσουν ενιαία την αγανάκτηση τους αλλά και να την μετουσιώσουν σε Κίνημα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ακόμη σαφέστερα αιτήματα.
Οι Αγανακτισμένοι από την αρχή ξεκαθάρισαν ότι δεν ήθελαν παρτίδες με κόμματα, αφενός γιατί θεωρούσαν ότι όλα τα κόμματα λίγο ή πολύ έχουν μερίδιο ευθύνης για την κατάντια της χώρας, αφετέρου γιατί ήξεραν ότι οι μηχανισμοί των κομμάτων είχαν την δυνατότητα (είναι το ψωμοτύρι τους) να τους καπελώσουν και να ελέγξουν προς όφελός τους, την δική τους οργή και διαμαρτυρία.
Τι συνέβη στη συνέχεια; Τα κοινοβουλευτικά κόμματα έμειναν να παρακολουθούν από απόσταση τις εκδηλώσεις των Αγανακτισμένων, ενώ μικρότερα κόμματα και ομάδες από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά έως την άκρα Δεξιά βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν το δικό τους πάρτι, παρεμβαίνοντας στις συνελεύσεις και ελέγχοντας αρκετά από τα blogs, τα sites και τις σελίδες Αγανακτισμένων στο facebook. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι σε κάθε μια από τις σελίδες Αγανακτισμένων στο διαδίκτυο δεν αναφέρονται ως «φιλικές» όλες οι υπόλοιπες σελίδες Αγανακτισμένων ανά την Ελλάδα, αλλά μόνο συγκεκριμένες, ανά περίπτωση και ιδεολογική έκφραση. Ούτε είναι συμπτωματικό ότι σε ορισμένες πόλεις υπάρχουν πολλές σελίδες Αγανακτισμένων σε αγαστή ...σύγκρουση μεταξύ τους!
Αν ρίξει κάποιος μια προσεκτική ματιά στους διαλόγους σε αυτές τις σελίδες, είναι εύκολο να διαπιστώσει ότι το σαράκι της αμφιβολίας για το ποιος καπελώνει ποιον και ποιοι ελέγχουν τι, έχει ριζώσει για τα καλά. Εύκολα επίσης φαίνονται οι διαφωνίες γύρω από αιτήματα και συνθήματα.
Πολλοί από τους Αγανακτισμένους θέλουν να στείλουν ένα διαρκές μήνυμα στην πολιτική εξουσία ότι δεν την εμπιστεύονται, ότι είναι αποφασισμένοι πλέον να ασκήσουν πίεση για πιο δίκαιη κατανομή των βαρών και για αλλαγή στη δομή και του λειτουργία του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων.
Άλλοι νιώθουν έτοιμοι για να κάνουν την δική τους Οκτωβριανή ή Γαλλική επανάσταση στην Ελλάδα, άλλοι προτάσσουν εθνικιστική φρασεολογία και άλλοι μηδενιστικά αιτήματα.
Πολλοί (οι περισσότεροι, είναι αλήθεια) επιμένουν σε ειρηνικές μορφές διαμαρτυρίας ενώ κάποιοι αρέσκονται σε τζαμπουκάδες και μερικοί κλείνουν το μάτι στους «μπαχαλάκηδες».
Η διάρκεια, η μαζικότητα και κατά συνέπεια η δυναμική και η αποτελεσματικότητα του Κινήματος των Αγανακτισμένων θα κριθούν κατά το προσεχές διάστημα και θα εξαρτηθούν από την δυνατότητα των συντελεστών του να ενώσουν και όχι να χωρίσουν.
Να κρατήσουν το ποτάμι των Αγανακτισμένων σε μία ροή, από την πηγή ως τις εκβολές του, με συνθήματα και αιτήματα που αφενός και θα εκφράζουν το όλον της Αγανάκτησης αφετέρου θα μετουσιώνονται σε συγκεκριμένα διεκδικίσιμα αιτήματα και θα δίνουν σαφές περιεχόμενο στις λέξεις «Δικαιοσύνη, Ισοτιμία, Δημοκρατία, Ισονομία, Ανεξαρτησία, Ελπίδα».
Στις 27 Μαίου είχα γράψει άρθρο με τίτλο Το μήνυμα των Αγανακτισμένων - Τι λέει η κραυγή τους και σε ποιους απευθύνεται, το οποίο προσπάθησα να απηχεί όσα εκείνη τη δεδομένη στιγμή, αναδείκνυαν οι διαδικυακοί αγωνιώδεις διάλογοι των Αγανακτισμένων. Νομίζω ότι περιλαμβάνει όσα μπορούν να ενώσουν και σήμερα τους Αγανακτισμένους όλη της χώρας.
Το κίνημα των Αγανακτισμένων προσέφερε ήδη πολλά και μπορεί, υπό τις προαναφερόμενες προϋποθέσεις, να προσφέρει πολλά περισσότερα στην προσπάθεια της χώρας μας και του λαού να αλλάξει πολλά και για πάντα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου