Του Παναγιώτη Βοστινιώτη*Στον πρόλογο της πρώτης γερμανικής έκδοσης του «Κεφαλαίου» (Λονδίνο 25-07-1867) ο Μαρξ έγραφε : «Στο πεδίο της Πολιτικής Οικονομίας, η ελεύθερη επιστημονική έρευνα δεν αντιμετωπίζει μονάχα τον εχθρό που αντιμετωπίζει σ όλα τα άλλα τα πεδία. Η ιδιόμορφη φύση της ύλης που πραγματεύεται, προκαλεί στο πεδίο της μάχης ενάντια της τα πιο βίαια, μικροπρεπή και μισητά πάθη της ανθρώπινης ψυχής, τις μαινάδες του ατομικού συμφέροντος. Η υψηλή αγγλικανική εκκλησία λ.χ περισσότερο συγχωράει μια επίθεση ενάντια στα 38 από τα 39 άρθρα της πίστης της, παρά μια επίθεση ενάντια στο 1/39 των χρηματικών της εισοδημάτων. Σε σύγκριση με την κριτική των πατροπαράδοτων σχέσεων ιδιοκτησίας σήμερα κι αυτός ο αθεϊσμός είναι ένα culpa levis» (=συγχωρητέο αμάρτημα)
Επίκαιρη παρά ποτέ ίσως η παρατήρηση του Μαρξ και ας έχουν περάσει από τότε 144 ολόκληρα χρόνια.! Ας μην ασχοληθούμε τώρα με την υψηλή Αγγλικανική Εκκλησία και ας δούμε στις μέρες μας την συμπεριφορά κάποιων άλλων και ποιο είναι το «συγχωρητέο αμάρτημα» των ημερών μας .
Σήμερα η άρχουσα τάξη συγχωράει οποιαδήποτε επίθεση-κριτική πολιτικών, οικονομολόγων, δημοσιογράφων, καθηγητών πανεπιστημίου, στρατηγών, δικαστών επίθεση-κριτική που αφορά την Ηθική της, την Ασυδοσία της, και ότι άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς, δεν συγχωράει όμως ποτέ κανέναν που θα επιχειρήσει να πλησιάσει στην ρίζα του προβλήματος, σε όποιον επιχειρήσει να αποκαλύψει μια μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια, ένα μικρό «λαθάκι» του συστήματος, που αφορά το ισχύον εδώ και μερικούς αιώνες, φορολογικό σύστημα. Ποια είναι αυτή η μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια, ποιο είναι αυτό το μικρό «λαθάκι»;
Το οικονομικό μοντέλο μέχρι σήμερα λειτουργεί έτσι που η πιο σπουδαία για το κοινωνικό σύνολο παράμετρος της Οικονομίας, η φορολογική παράμετρος, να θεωρείται «άγνωστη» παράμετρος, κάτι σαν ταμπού. Τι να σημαίνει άραγε αυτό;
Το κράτος, όχι μόνο στην χώρα μας, αιώνες τώρα έδειξε απέραντη «μεγαλοψυχία» στην άρχουσα τάξη όταν συμφωνούσε μαζί της ότι η τελευταία θα ξεπληρώνει την φορολογική της υποχρέωση προς το κράτος μόνο αν έχει κέρδη … Αυτή κι αν είναι συμφωνία. Σε ξεπληρώνω μόνο αν έχω κέρδη, διαφορετικά δεν σου χρωσταω τίποτα! Πόσες χιλιάδες, εκατομμύρια, δισεκατομυρια φορές αλήθεια επαναλήφθηκε αυτή η απίθανη πράξη; Και αυτός ο παραλογισμός διδάσκεται σ όλες τις Οικονομικές Σχολές του κόσμου, με την αμέριστη υλική συμπαράσταση της άρχουσας τάξης και ολόκληρων μηχανισμών!
Και αυτός ο παραλογισμός έχει καθιερωθεί με αυστηρούς νόμους από τα κοινοβούλια όλων των χωρών! Και αυτόν τον παραλογισμό ενώ τον βλέπουν εκατομμύρια άνθρωποι, ωστόσο δεν τον έχει επισημάνει ακόμη κανένας!
Χρέος των κομμάτων, του συνδικαλιστικού κινήματος πρώτα απ όλα, της διανόησης, των ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών, των οικονομολόγων ας το πούμε ακόμη μια φορά, είναι να κατανοήσουν, να εκλαϊκεύσουν και να αγωνιστούν για την πρακτική εφαρμογή ενός Νέου Φορολογικού Συστήματος (Ν.Φ.Σ) που θα καθορίζει εκ των προτέρων, λέμε ακόμη μια φορά ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ την φορολογική υποχρέωση μιας επιχείρησης.
Αυτό μπορεί και πρέπει να το διεκδικήσουμε σήμερα ακόμη και μέσα στα πλαίσια του αστικού κράτους, όπως μέσα στα πλαίσια του αστικού κράτους διεκδικήσαν οι προηγούμενες γενιές το οχταωρο, ήταν μεγάλη κατάκτηση το οχταωρο, αλλά ακόμη μεγαλύτερη κατάκτηση θα είναι η εφαρμογή του Ν.Φ.Σ.
Αυτό δεν μας εμποδίζει να διεκδικήσουμε αύριο και τα άλλα τα μεγάλα και τα ανθρώπινα , αφήνοντας στην άκρη κάτι βλακώδεις διαχωρισμούς, όπως δεξιοί , κεντρώοι, αριστεροί, μαύροι, άσπροι, κίτρινοι, μελαχρινοί και βάλε ! Ένας μόνο διαχωρισμός έχει μια επιστημονική βάση που συμπυκνώνεται στο αξίωμα «Ταξική θέση δευτέρα φύση»
Ας ξέρουν όλοι ότι όταν ποτέ δεν φτάνουμε στην ουσία, στην ρίζα του προβλήματος, η μεγαλοαστική τάξη θα μας κοιτάζει με ένα πολυσήμαντο μειδίαμα, έτοιμη όχι μόνο να μας συγχωρήσει για τις επιθέσεις μας ενάντια στα 38 από τα 39 άρθρα της δικής της πίστης , αλλά και να μας ευχαριστήσει!
Ας το πούμε ακόμη μια φορά : Όσο απομακρυνόμαστε από τον χώρο και τον χρόνο της παραγωγικής διαδικασίας, από εκεί που βγαίνουν τα υλικά αγαθά , ο πλούτος κάθε κοινωνίας, τόσο πιο εξωφρενικές θεωρίες βγάζουμε. Μην ψάχνουμε την λύση της σημερινής οικονομικής κρίσης, στους ουρανούς, Ας σκύψουμε και ας κοιτάξουμε εδώ, « σε τούτη γη, που την πατούμε »!
Το μεγαλύτερο επίτευγμα των αρχαίων Ελλήνων ήταν ότι ανάγκασαν τους Θεούς, διασχίζοντας αποστάσεις εκατομμυρίων ετών φωτός, από το απέραντο σύμπαν που τους είχαν τοποθετήσει οι λαοί της Ανατολής, να προσγειωθούν στις απόκρημνες κορυφές του Ολύμπου. Εμείς οι απόγονοι των αρχαίων πιάνοντας τους Θεούς από το χέρι, ας τους κατεβάσουμε από τον Όλυμπο και να τους οδηγήσουμε στους τόπους δουλειάς, να δουν με τα ίδια τους τα μάτια τον παραλογισμό της Οικονομίας!
Αν αυτές οι χιλιάδες άνθρωποι που μαζεύονται σήμερα στις πλατείες των μεγαλουπόλεων της Ευρώπης (και του κόσμου όλου αύριο), οι αγανακτισμένοι όπου γης, ξέρανε ότι αιτία όλων των δεινών είναι αυτό το συνεχώς, αιώνες τώρα, επαναλαμβανόμενο, μικρό «λαθάκι» του συστήματος, αν ξέρανε αυτήν την μικρή την λεπτομέρεια, αυτόν τον παραλογισμό του συστήματος θα μπορούσαν να ανατρέψουν τα πάντα σε μια μόνο μέρα..
* Ο Παναγιώτης Βοστινιώτης είναι οικονομολόγος
** Πλήρης ανάπτυξη του θέματος στο vostiniotismos.blogspot.com και στο άρθρο:
Η «άγνωστη» παράμετρος της Οικονομίας
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου