Του Κ. ΓιαννακίδηΤον Οκτώβριο του 2010 το ΠΑΣΟΚ τίμησε την επέτειο από την επάνοδο του στην κυβέρνηση με ένα βίντεο. Το συνηθίζουν αυτό τα κόμματα που διαχειρίζονται την εξουσία. Οι απολογισμοί έργου είναι σαν τα τηλεφωνήματα που δέχεσαι από την αντιπροσωπεία του αυτοκινήτου σου για να σε ρωτήσουν αν είσαι ικανοποιημένος. Το βίντεο του ΠΑΣΟΚ έχει διάρκεια δύο λεπτών και ενός δευτερολέπτου. Αλλά, εντάξει, ακόμα και αν αφαιρούσαν τα δύο λεπτά, ο υπόλοιπος χρόνος θα ήταν αρκετός για να διηγηθεί τα επιτεύγματα ενός έτους διακυβέρνησης. Πρόκειται, πάντως, για ένα σουρεαλιστικό βίντεο-η κυβέρνηση μας πρέπει να είναι η μοναδική στον κόσμο που προτάσσει ως αιχμή του έργου της τη λήψη ενός τεράστιου δανείου. Δύο χρόνια πέρασαν από τη μέρα που ο τρίτος Παπανδρέου μπήκε στο Μαξίμου. Και πέρασαν από πάνω μας. Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα. Κάθε στιγμή. Δύο χρόνια που αν τα φωτίσεις η σκιά τους είναι τόσο μεγάλη, λες και πρόκειται για δύο δεκαετίες. Ο Γιώργος λέει ότι γέρασε. Μα όλοι γεράσαμε. Λες και είμαστε το πορτρέτο και ο Ντόριαν Γκρέι βρίσκεται ακόμα ανέμελος πίσω στο χρόνο, σε μακρινή εποχή ή σε παράλληλο σύμπαν.
Τόσο το προεκλογικό σποτ του ΠΑΣΟΚ όσο και το επετειακό βίντεο του ενός έτους έριχναν τον προβολέα πάνω στο «Πάμε» του Γιώργου Παπανδρέου. Μόνο που εμείς δεν πήγαμε πουθενά. Η χώρα έφυγε και στη θέση της ήρθε μία άλλη. Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Η κυβέρνηση εξελέγη λέγοντας ψέματα σε ένα εκλογικό σώμα που λατρεύει τις αυταπάτες. Και ύστερα έσβησαν τα φώτα, άνοιξαν οι ντουλάπες, βγήκαν οι σκελετοί. Ο Γιώργος Παπανδρέου βρέθηκε αντιμέτωπος με μία συγκυρία αντίστοιχη εκείνης που συνάντησε ο παππούς του, όταν κατέβηκε η γερμανική σημαία από την Ακρόπολη. Ο παππούς ανέλαβε όταν έφυγαν οι Γερμανοί, ο εγγονός όταν τους ζητήσαμε να ξανάρθουν. Τα κάνει αυτά η ιστορία, είναι χαριτωμένα όταν τα διαβάζεις και τραγικά όταν τα ζεις. Στον απολογισμό της διετίας υπάρχει μόνο ένα ερώτημα με μία και μόνη απάντηση. Στάθηκε η κυβέρνηση στο ύψος της ιστορικής συγκυρίας; Στάθηκε άναυδη και αμήχανη. Βλέπετε ήταν και φύση των γεγονότων τέτοια που κουρέλιασε τα προσχήματα. Οι ελληνικές κυβερνήσεις εκλέγονται για να αναμετρούνται με τους παραδοσιακούς αντιπάλους τους. Η κυβέρνηση Παπανδρέου εξελέγη για να αναμετρηθεί με την ιστορία. Αλλά δεν κατέβηκε καν στην αρένα.
Θυμηθείτε πως ξεκίνησε-δεν ξεχνιούνται αυτά. Με ανοιχτή διακυβέρνηση που κατέληξε θερινή. Ελάτε, θα είχατε γελάσει και εσείς με τη διαβούλευση, την υποβολή βιογραφικών για τη στελέχωση του κράτους, τον Ασεμπίγιο και τη μπουλντόζα να γκρεμίζει τη «Φαντασία». Όμως η κυβέρνηση δεν θα κριθεί γι' αυτά. Θα κριθεί για την ορθότητα των ιστορικών επιλογών της. Ήταν το μνημόνιο η σωστή καταφυγή στην κατάλληλη στιγμή; Μη βιαστείτε να απαντήσετε, δεν έχετε την απαραίτητη απόσταση από τα γεγονότα. Υπήρχαν περιθώρια διαπραγμάτευσης ή όχι; Κακή ερώτηση γιατί είναι μία απάντηση που δεν μπορείτε να δώσετε μόνοι σας. Ανήκει σε άλλους και δεν είναι μοναδική. Αλλά οι υποθέσεις είναι χάσιμο χρόνου, δεν συμφωνείτε; Ο απολογισμός του κυβερνητικού έργου γίνεται στα όρια που θέτει το συρματόπλεγμα του μνημονίου. Και επειδή τα όρια είναι στενά, η διαχείριση δεν μπορεί να κρύψει την ανεπάρκεια και την ατολμία της-κυρίως αυτήν. Όσο και αν διαφωνείτε τώρα, πάω στοίχημα ότι στο μέλλον αυτή η κυβέρνηση δεν θα δεχθεί μομφή για αυτά που έκανε, αλλά για όσα απέφυγε να κάνει. Δεν έδωσε προοπτική και δεν ενέπνευσε εμπιστοσύνη. Είδε το τέρας και τρόμαξε. Θεωρητικά μπορεί να προσπαθήσει να φέρει το τρένο στις ράγες. Βρίσκεται στη μέση του βίου της και έχει άλλα δύο χρόνια μπροστά της. Αλλά δεν ξέρουμε αν τα έχει και η χώρα.
http://www.protagon.gr/
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου