Του Α. Ανδριανόπουλου
Δυσκολεύομαι να καταλάβω τον ενθουσιασμό που διαχέεται για την υποτιθέμενη κυβέρνηση ενότητας η σωτηρίας. Αυτό που σίγουρα πετύχαμε είναι η δυνατότητα Παπανδρέου και Σαμαρά να συζητούν και κάπως να συνεννοούνται. Αν και η γλώσσα του σώματος του κ. Σαμαρά με το κατσούφικο ύφος και τα διάφανα νεύρα δείχνουν πως κι αυτό είναι συγκυριακό και πρόσκαιρο. Από εκεί και κάτω δεν είμαι σίγουρος πως κατάλαβα τι ακριβώς έγινε. Συμφωνήθηκε ο σχηματισμός μιάς κυβέρνησης που θα απαρτίζεται από εξουσιοδοτημένους εκπροσώπους των δύο κομμάτων, θα έχει ορισμένο και σαφέστατα περιορισμένο αντικείμενο και συγκεκριμένη διάρκεια ζωής.
Τι σόι όμως κυβέρνηση εθνικής ενότητας είναι αυτή; Ουσιαστικά τα δύο κόμματα θα κυβερνούν μέσω αντιπροσώπων που υποχρεωτικά θα υπακούουν στις ηγεσίες των δύο μεγάλων παρατάξεων. Κι αυτές εν όψει σύντομων εθνικών εκλογών δεν θα επιθυμούν με κανένα τρόπο να θιγούν συμφέροντα δυνάμει ψηφοφόρων τους. Ένα σκηνικό παραλόγου λοιπόν έχει ήδη στηθεί. Μια κυβέρνηση δίχως εξουσίες προίσταται ενός πολιτικού σκηνικού που ετοιμάζεται για εκλογές και της απαγορεύει να πάρει πρωτοβουλίες… Το αποτέλεσμα βέβαια θα είναι αδράνεια, αναποτελεσματικότητα και πλήρης ακυβερνησία. Το μάλλον σίγουρο είναι πως η κυβέρνηση αυτή θα μας οδηγήσει στην οριστική χρεοκοπία.
Τι θα έπρεπε να γίνει;
Τώρα ποιος ακριβώς θα αποφασίσει για την μεθοδολογία υλοποίησης της ταμειακής σύμβασης, για τα περιεχόμενο και τις κατευθύνσεις του προυπολογισμού, για την περιφρόνηση των νόμων, για την περισυλλογή των δημοσίων εσόδων και για τις τελματωμένες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις; Εν όψει μάλιστα εκλογών τα κόμματα θα κάνουν τα πάντα ώστε αυτή η κυβέρνηση να μην κυβερνά. Ούτως ώστε να διευκολύνονται υποσχόμενοι στους πάντες τα πάντα. Φοβάμαι πως είμαστε καταδικασμένοι. Και θα μας φταίει κανένας τρίτος για την καταστροφή που θα μας συμβεί…
Να ορισθεί μιά κυβέρνηση προσωπικοτήτων που θα σχηματίσει αυτόνομα ο επικεφαλής της. Η κυβέρνηση αυτή, της οποίας τα μέλη θα δεσμεύονταν πως δεν θα πολιτευθούν, θα εξασφάλιζε εν λευκώ εξουσίες από τα κόμματα που θα την στήριζαν. Θα είχε το δικαίωμα να αντιμετωπίσει τα ζητήματα όπως αυτή έκρινε καλύτερα και δεν θα ήταν υποχρεωμένη να δίνει λόγο στις πολιτικές παρατάξεις για τις επιλογές της. Όταν θα αποφάσιζε λ.χ. να πέσουμε όλοι στην θάλασσα τα κόμματα θα μπορούσαν να ρωτήσουν μόνο «από ποια προκυμαία». Και μόνο αυτή θα έκρινε πότε ο χρόνος θα ήταν κατάλληλος για την διεξαγωγή εθνικών εκλογών. Μόνο ένα τέτοιο κυβερνητικό σχήμα θα είχε πιθανότητες επιτυχίας στο εξαιρετικά δύσκολο έργο του. Αυτά όμως για να γίνουν προυποθέτουν πολιτικά ώριμες κοινωνίες και ηγεσίες με «τσαγανό»
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου