H αντίληψη του μισθολογικού κόστους ως του βασικότερου στοιχείου της έννοιας της ανταγωνιστικότητας αντιφάσκει όχι μόνο με πολλές πλευρές της οικονομικής θεωρίας αλλά και με την ίδια την πραγματικότητα. Έρευνα του Εθνικού Ινστιτούτου Εργασίας αναφέρει πως σε διάστημα περίπου 18 μηνών το συνολικό κόστος εργασίας στην Ελλάδα μειώθηκε 14,3% (κατά μέσο όρο).
Αν όμως αναλυθούν επιμέρους τομείς, όπως ο τομέας των ξενοδοχοϋπαλλήλων και ο τομέας επισιτισμού (εστιατόρια κατά πρώτο λόγο), τομείς μαζικότατοι με εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους, εκεί η πτώση του συνολικού εργατικού κόστους είναι 32,5%. Πτώση τεράστια, αν υπολογιστεί το μικρό χρονικό διάστημα (18 μήνες) με αμφίβολα αποτελέσματα στην ανταγωνιστικότητα.
Αλλά και η άνοδος που παρατηρήθηκε τα προηγούμενα 10 χρόνια (2000 - 2010) -κατά 58%- του συνολικού εργατικού κόστους δεν είναι σαφές αν περιλαμβάνει και το μισθολογικό κόστος των δημόσιων υπαλλήλων. Άλλωστε, μπορεί να υποστηριχτεί πως η ετήσια αύξηση του ΑΕΠ ήταν εκπληκτική και αυτό έδινε τη δυνατότητα παροχών σε μεγάλο βαθμό. Αν δε, ανταπαντηθεί πως η ετήσια αύξηση του ΑΕΠ ήταν «φούσκα», τότε γιατί να μην ήταν «φούσκα» και η άνοδος του συνολικού κόστους εργασίας; «Φούσκα» η αύξηση του ΑΕΠ, αλλά αληθινή η αύξηση των μισθών; Δεν στέκεται λογικά…
Ας ξεκαθαρίσουμε πως αναφερόμαστε στον εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα που είναι και ο πραγματικά εργαζόμενος, με χαμηλό μισθό, απλήρωτες υπερωρίες και εκπληκτικό δείκτη ανεργίας. Το επιχείρημα των υποστηρικτών της μείωσης των μισθών του ιδιωτικού τομέα -γι' αυτούς μιλάμε- είναι πως θα γίνουν επενδύσεις και θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Ταυτόχρονα βέβαια -κατά τη γνώμη τους- με τη μείωση της φορολογίας του ιδιωτικού τομέα.
Αντεπιχείρημα πρώτο: Όταν ο Γ. Αλογοσκουφης κατήργησε το ΣΔΟΕ το 2004 και μείωσε τους φορολογικούς συντελεστές, μήπως γεμίσαμε με επενδύσεις;
Αντεπιχείρημα δεύτερο: Βάσει της λογικής του χαμηλού μισθολογικού κόστους - αυξημένης ανταγωνιστικότητας, η Ινδία, η Κίνα, αλλά και η Βουλγαρία θα έπρεπε να ήταν πρώτες σε ανταγωνιστικότητα.
Αντεπιχείρημα τρίτο: Μπορεί να μας εξηγήσει κάποιος γιατί πρώτες σε ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα παγκοσμίως είναι α) οι χώρες με μεγάλη φορολογία και β) οι χώρες με υψηλότατους μισθούς που όλως «τυχαίως» συμβαίνει να είναι οι σκανδιναβικές (Σουηδία, Δανία, Νορβηγία, Φινλανδία);
Ανταγωνιστικός και παραγωγικός εργαζόμενος είναι ο χαμηλόμισθος και εξαθλιωμένος εργαζόμενος ή -αντίθετα- ο καλοπληρωμένος, ασφαλισμένος και ψυχολογικά ανεβασμένος εργαζόμενος;
* Ο Ηλίας Ν. Παπαναστασίου είναι οικονομολόγος / http://www.agelioforos.gr/
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου