Η τελευταία ζωντανή κατσίκα


Πολύ επίκαιρο το άρθρο  της Ρ. Βαγιάννη που δημοσιεύθηκε το Σάββατο 10/11/2012 στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ». Αποτυπώνει με πολύ γλαφυρό αλλά συγχρόνως και πραγματικό τρόπο τον κοινωνικό αυτοματισμό που επιδιώκει το σημερινό πολιτικό  σύστημα.
Δυστυχώς, ώς ενα μεγάλο βαθμό, έχουν καταφέρει να στρέψουν την μια κοινωνική ομάδα κατά της άλλης.
Απλά το παραθέτουμε … αξίζει

"Δίγλωσση χώρα. Όλοι -αλλά μόνο ανεπισήμως- παραδεχόμαστε το χούι μας «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα». Στα δύσκολα, στην πίεση, η πρώτη μας τάση είναι να τρώει ο ένας τον άλλον. Διδαχθήκαμε σχεδόν από τα γεννοφάσκια μας την εθνική κατάρα της διχόνοιας: Τη διδαχτήκαμε, αλλά δεν τη μάθαμε.
Να ψοφήσει, λοιπόν, η κατσίκα του βουλευτή με τον προκλητικά υψηλό μισθό. Και γιατί η δική μου; Λέει ο βουλευτής. Ας ψοφήσει καλύτερα η κατσίκα του δημοσιογράφου! Ορέ, αφήστε το ζωντανό μου κάτω, ωρύεται ο κονδυλοφόρος, το σωστό είναι να ψοφήσει η κατσίκα του νταλικέρη. Όπα, πετάγεται ο φορτηγατζής. Κάτω τα χέρια από την ασπρούλα μου, δεν κοιτάτε καλύτερα την κατσίκα του φαρμακοποιού;
Η συνέχεια είναι γνωστή και θα ήταν κωμική, αν δεν ήταν τόσο τραγική υπό το φως των συνθηκών. Ο φαρμακοποιός δείχνει την κατσίκα του τραπεζικού, ο τραπεζικός την παχιά κότα του υπαλλήλου της Βουλής, ο υπάλληλος της Βουλής δείχνει την ιερή αγελάδα του δικαστικού, ο δικαστικός δείχνει τη γίδα του λιμενεργάτη - και πάει λέγοντας.
Εν τω μεταξύ, οι λύκοι κάνουν πάρτι μέσα στο μαντρί - αλλά ποιος έχει χρόνο να διώξει τον λύκο; Εμείς παλεύουμε να παραμείνει η δική μας κατσίκα, η τελευταία ζωντανή της στάνης... Με την εντελώς παράλογη ελπίδα ότι την τελευταία στιγμή ο λύκος θα μεταλλαχθεί σε βετζετέριαν. Γίνεται; Δεν γίνεται, όσο υπάρχουν λύκοι.
Και όσο υπάρχουν «κατσίκες»".
 
 

Σχόλια