Το πρόβλημα παραμένει πάντα το ίδιο. Ατολμία στο να εξηγηθεί
στον λαό η αλήθεια οδηγεί σε αδιέξοδο και τελικά σε αυτογελοιοποίηση. Ο
κυβερνητικός Γολγοθάς συνεχίζεται με τον Υπουργό των Οικονομικών να πασχίζει με
συνεντεύξεις δεξιά - αριστερά να εξηγήσει τα δυσεξήγητα. Η
Αντιπολίτευση από την άλλη μεριά στροβιλίζεται σε ένα κυκεώνα πολιτικής
σύγχυσης και αδυναμίας να συνειδητοποιήσει την ουσία των εξελίξεων. Η
κοινωνία κολλημένη στις εμμονές ενός αδιέξοδου κρατισμού ψάχνει για ήρωες
έτοιμους να εξολοθρεύσουν τους δράκους του διεθνούς καπιταλισμού (δανειστές και
Γερμανούς) προσφέροντας την άκοπη λύτρωση. Η σκληρή πραγματικότητα μιας χώρας
στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και του διεθνούς οικονομικού και πολιτικού
εξευτελισμού διαφεύγει από όλους.
Κι όμως, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα. Και με σχετικά εύκολο τρόπο. Η νέα κυβέρνηση θα μπορούσε να ανατρέψει τις ανόητες πολιτικές των προκατόχων της και να φέρει την χώρα σχετικά σύντομα σε ήρεμα νερά. Αρκούσε να επιλέξουν την σύγκρουση με κάποια ολιγαρχικά ειδικά συμφέροντα και τον δραματικό περιορισμό του δημόσιου τομέα της οικονομίας και των σχετικών μεγάλων κρατικών δαπανών. Να κάνουμε τα πράγματα απλά. Αγνοώντας μνημόνιο και δανειακή σύμβαση η κυβέρνηση θα μπορούσε να ικανοποιήσει απόλυτα τους δανειστές αν, σύμφωνα με τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, σημαντικά μείωνε πολλές φορολογικές επιβαρύνσεις (λχ τον ΕΜΦΙΑ αλλά και πολλούς άλλους φόρους), αποκαθιστούσε εισοδηματικές απώλειες από μισθούς και συντάξεις και άφηνε ανέγγιχτες για την ώρα τις συντάξεις.
Σε αντικατάσταση των όποιων απωλειών που αυτές οι πολιτικές θα έφερναν, θα
μπορούσε η κυβέρνηση να προχωρήσει σε γενναίες περικοπές κρατικών φορέων. Όλες
οι δημόσιες οντότητες που ιδρύθηκαν από το 2004 και δώθε θα μπορούσαν με μια
μονοκονδυλιά να καταργηθούν. Οι διορισμένοι εκεί άνθρωποι είναι σχετικά
νέοι σε ηλικία και θα μπορούσαν σε μια οικονομία που θα ξανάπαιρνε εμπρός
να βρουν σύντομα απασχόληση. Κονδύλια θα μπορούσαν επίσης να
εξοικονομηθούν από μια δαπάνη – δαπάνη αναθεώρηση του προϋπολογισμού και
περικοπή οτιδήποτε δεν ήταν απόλυτα απαραίτητο για την ομαλή λειτουργία
του δημοσίου και ιδιαίτερα για τους τομείς της υγείας, της πρόνοιας, της
παιδείας και των συγκοινωνιών. Από εκεί και κάτω γενικές και ειδικές
γραμματείες με ολόκληρο το προσωπικό τους θα μπορούσαν να
καταργηθούν στα περισσότερα Υπουργεία και πάρα πολλά χρήματα έτσι να
εξοικονομηθούν.Κι όμως, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα. Και με σχετικά εύκολο τρόπο. Η νέα κυβέρνηση θα μπορούσε να ανατρέψει τις ανόητες πολιτικές των προκατόχων της και να φέρει την χώρα σχετικά σύντομα σε ήρεμα νερά. Αρκούσε να επιλέξουν την σύγκρουση με κάποια ολιγαρχικά ειδικά συμφέροντα και τον δραματικό περιορισμό του δημόσιου τομέα της οικονομίας και των σχετικών μεγάλων κρατικών δαπανών. Να κάνουμε τα πράγματα απλά. Αγνοώντας μνημόνιο και δανειακή σύμβαση η κυβέρνηση θα μπορούσε να ικανοποιήσει απόλυτα τους δανειστές αν, σύμφωνα με τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, σημαντικά μείωνε πολλές φορολογικές επιβαρύνσεις (λχ τον ΕΜΦΙΑ αλλά και πολλούς άλλους φόρους), αποκαθιστούσε εισοδηματικές απώλειες από μισθούς και συντάξεις και άφηνε ανέγγιχτες για την ώρα τις συντάξεις.
Από τα πράγματα μια τέτοια πολιτική, συνοδευόμενη από μια πλημμυρίδα γενναίων ιδιωτικοποιήσεων, κατάργησης κατοχυρωμένων μονοπωλιακών οντοτήτων και πολλών άχρηστων στην ουσία κανονισμών που ελέγχουν τις αγορές θα οδηγούσαν σε προυποθέσεις οικονομικού ανταγωνισμού, θα επέτρεπαν την είσοδο πολλών καινούργιων επιχειρήσεων στην αγορά καθώς και στην φυσιολογική προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Εφ’ όσον, ανεξάρτητα από πιέσεις και επιμέρους ενδιαφέροντα, η κυβέρνηση επέμενε σε ένα σταθερό φορολογικό σύστημα και καθαρή μείωση των παρεμβάσεων στην αγορά είναι σίγουρο πως η χώρα θα γινόταν κράχτης για εισροή πόρων από το εξωτερικό. Υπάρχει βέβαια ζήτημα αξιοπιστίας, συνέχειας και σταθερότητας. Αν όμως η κυβέρνηση επιμείνει τότε η χώρα θα μπορούσε γρήγορα να μεταβληθεί σε παράδεισο καταφυγής διεθνών κεφαλαίων και μοντέλο ταχύρυθμης οικονομικής ανάπτυξης.
Τα μειονεκτήματα της πολιτικής αυτής είναι βέβαια το γεγονός πως
αντιστρατεύεται βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις κρατισμού και παντοδυναμίας
του δημοσίου. Αντιλήψεις ριζωμένες όχι μόνο στην Αριστερά. Εχθρός
αυτής της πολιτικής θα είναι κατ’ αρχήν τα επιχειρηματικά συμφέροντα που
βλέπουν το δημόσιο σαν αγελάδα για άρμεγμα. Αυτοί οι ολιγάρχες ελέγχουν
σημαντικά μέσα ενημέρωσης και βαφτίζουν κάθε πρωτοβουλία ανοίγματος των αγορών
και μείωσης των κερδών τους σαν πολιτικές δήθεν «αντιλαϊκές» που έχουν έλλειμμα
κοινωνικής ευαισθησίας. Δεν έχει ποτέ περάσει από το μυαλό των καλόπιστων και
αθώων ακροατών και τηλεθεατών πως γίνεται ιδιωτικά συμφέροντα που ελέγχουν ΜΜΕ
να αποκαλούν πολιτικές ευνοϊκές θεωρητικά για τα ίδια , εφ’ όσον στηρίζουν την
οικονομία της αγοράς, αντιλαϊκές και να τις πολεμούν με τέτοιο φανατισμό και
μίσος;
Άλλο ζήτημα αρνητικό για την κυβέρνηση θα είναι βέβαια η αύξηση της ανεργίας στο δημόσιο. Εφ’ όσον όμως μειωθούν φόροι, αυξηθούν απολαβές και συντάξεις και καταπολεμηθεί η γραφειοκρατία τότε η σχετική αύξηση της ανεργίας στον δημόσιο τομέα, που από πουθενά δεν οφείλει να είναι ο μηχανισμός απορρόφησής της, θα μπορούσε να γίνει ανεκτή. Εξ άλλου με την διάλυση της ιδιωτικής οικονομίας και της αγοράς η ανεργία στον ιδιωτικό τομέα έχει φθάσει περίπου στο 1 εκατ. 300 χιλ. ανθρώπους. Όσοι απασχολούνται στον δημόσιο τομέα αποτελούν ιερές αγελάδες και θα πρέπει με κάθε τρόπο να προστατεύονται από κάθε κακουχία και ανακατάταξη; Που βρίσκεται ακριβώς εδώ η όποια κοινωνική δικαιοσύνη;
Και για κάποιους που θεωρούν πως όσοι υπήρξαμε οποτεδήποτε στο παρελθόν στην πολιτική δεν έχουμε δικαίωμα να έχουμε απόψεις θα ήθελα να θυμίσω πως από τα μέσα της δεκαετίας του ΄80 κάποιοι από εμάς επιμέναμε σε περικοπές στον δημόσιο τομέα, σε κατάργηση των κρατικών ελέγχων στις αγορές και προωθούσαμε με έμφαση ιδιωτικοποιήσεις και απελευθέρωση αγορών. Στην λογική αυτή επάνω άνοιξε και η αγορά των καυσίμων. Αλλά η τιμή της βενζίνης δεν αυξήθηκε από αυτό, αλλά από την επιβολή από το δημόσιο ενός νέου φόρου (κρατική παρέμβαση και πάλι) αφού εγώ είχα παραιτηθεί από το σχετικό Υπουργείο. Μια και δεν δεχόμουνα με τίποτα την επιβολή του σχετικού φόρου. Όποιος θέλει να είναι συνεπής, και όχι λιβελογράφος, δεν έχει παρά να τσεκάρει τις ημερομηνίες και τις σχετικές υπογραφές.
Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν πως ο λαός και πάλι επέλεξε τον Α. Παπανδρέου – την λογική δηλ. των παροχών και πάλι και των καινούργιων δανείων. Αλλά και η ΝΔ κύλισε σε παρόμοιες λογικές. Με συνέπεια να φθάσουμε στην διακυβέρνηση Κ. Καραμανλή που με την λογική της ‘ήπιας προσαρμογής’ οδήγησε την χώρα στον δρόμο της χρεοκοπίας. Το 2004 υπήρξε ένα διάλειμμα ορθολογισμού στο ΠΑΣΟΚ, με την προεδρία τότε Γ. Παπανδρέου, που γρήγορα όμως εγκαταλείφθηκε με επιστροφή – κάτω από αφόρητη κομματική πίεση – στην οδό των παροχών.
Σήμερα πλέον το δίλημμα παραμένει. Επιλογή του δρόμου της ανάπτυξης με μείωση φόρων, περικοπών στον δημόσιο τομέα, απελευθέρωση αγορών και συνεργασία με τους δανειστές μας και την Ευρώπη. Είτε, από την άλλη μεριά, κατρακύλα στα αδιέξοδα, στην χρεοκοπία και τελικά στον φασισμό. Είναι θέμα της κυβέρνησης, αλλα και των λαικών πιέσεων, ποιος δρόμος τελικά θα ακολουθηθεί.
Άλλο ζήτημα αρνητικό για την κυβέρνηση θα είναι βέβαια η αύξηση της ανεργίας στο δημόσιο. Εφ’ όσον όμως μειωθούν φόροι, αυξηθούν απολαβές και συντάξεις και καταπολεμηθεί η γραφειοκρατία τότε η σχετική αύξηση της ανεργίας στον δημόσιο τομέα, που από πουθενά δεν οφείλει να είναι ο μηχανισμός απορρόφησής της, θα μπορούσε να γίνει ανεκτή. Εξ άλλου με την διάλυση της ιδιωτικής οικονομίας και της αγοράς η ανεργία στον ιδιωτικό τομέα έχει φθάσει περίπου στο 1 εκατ. 300 χιλ. ανθρώπους. Όσοι απασχολούνται στον δημόσιο τομέα αποτελούν ιερές αγελάδες και θα πρέπει με κάθε τρόπο να προστατεύονται από κάθε κακουχία και ανακατάταξη; Που βρίσκεται ακριβώς εδώ η όποια κοινωνική δικαιοσύνη;
Και για κάποιους που θεωρούν πως όσοι υπήρξαμε οποτεδήποτε στο παρελθόν στην πολιτική δεν έχουμε δικαίωμα να έχουμε απόψεις θα ήθελα να θυμίσω πως από τα μέσα της δεκαετίας του ΄80 κάποιοι από εμάς επιμέναμε σε περικοπές στον δημόσιο τομέα, σε κατάργηση των κρατικών ελέγχων στις αγορές και προωθούσαμε με έμφαση ιδιωτικοποιήσεις και απελευθέρωση αγορών. Στην λογική αυτή επάνω άνοιξε και η αγορά των καυσίμων. Αλλά η τιμή της βενζίνης δεν αυξήθηκε από αυτό, αλλά από την επιβολή από το δημόσιο ενός νέου φόρου (κρατική παρέμβαση και πάλι) αφού εγώ είχα παραιτηθεί από το σχετικό Υπουργείο. Μια και δεν δεχόμουνα με τίποτα την επιβολή του σχετικού φόρου. Όποιος θέλει να είναι συνεπής, και όχι λιβελογράφος, δεν έχει παρά να τσεκάρει τις ημερομηνίες και τις σχετικές υπογραφές.
Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν πως ο λαός και πάλι επέλεξε τον Α. Παπανδρέου – την λογική δηλ. των παροχών και πάλι και των καινούργιων δανείων. Αλλά και η ΝΔ κύλισε σε παρόμοιες λογικές. Με συνέπεια να φθάσουμε στην διακυβέρνηση Κ. Καραμανλή που με την λογική της ‘ήπιας προσαρμογής’ οδήγησε την χώρα στον δρόμο της χρεοκοπίας. Το 2004 υπήρξε ένα διάλειμμα ορθολογισμού στο ΠΑΣΟΚ, με την προεδρία τότε Γ. Παπανδρέου, που γρήγορα όμως εγκαταλείφθηκε με επιστροφή – κάτω από αφόρητη κομματική πίεση – στην οδό των παροχών.
Σήμερα πλέον το δίλημμα παραμένει. Επιλογή του δρόμου της ανάπτυξης με μείωση φόρων, περικοπών στον δημόσιο τομέα, απελευθέρωση αγορών και συνεργασία με τους δανειστές μας και την Ευρώπη. Είτε, από την άλλη μεριά, κατρακύλα στα αδιέξοδα, στην χρεοκοπία και τελικά στον φασισμό. Είναι θέμα της κυβέρνησης, αλλα και των λαικών πιέσεων, ποιος δρόμος τελικά θα ακολουθηθεί.
andrianopoulos.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου