Του Τραϊανού Χατζηδημητρίου -
δημοσιογράφου*
Η διαπραγμάτευση με τους
εταίρους μοιάζει με μια παρτίδα σκάκι ανάμεσα σε δύο γκραντμάστερ που
«προβλέπουν» τις κινήσεις του αντιπάλου και ετοιμάζουν ανάλογα τις απαντήσεις
τους. Η ευθύνη στη διακυβέρνηση της χώρας προϋποθέτει την ύπαρξη ενός σχεδίου,
ενός πλάνου επεξεργασμένου, που μπορεί να διακλαδίζεται σε διαφορετικά
μονοπάτια ανάλογα με τις δυσκολίες, τα εμπόδια κλπ.
Η κυβέρνηση πέρασε το πρώτο
δίμηνο πελαγοδρομώντας, μην έχοντας πυξίδα. Και οφθαλμοφανώς αλλά και σύμφωνα
με τη γνωστή δήλωση Τσακαλώτου. Μετά προσγειώθηκε στην πραγματικότητα και
ξεκίνησε να διαπραγματεύεται επί της ουσίας. Ας πούμε ότι ήταν μια περίοδος
άτυπης μαθητείας, με τεράστιο όμως κόστος για την πραγματική οικονομία. Θα πει
κανείς «δεν ήξερες, δεν ρώταγες;». Αλλά τι περιμένεις σε μια χώρα που δεν
μιλούν ο πρωθυπουργός με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που η χώρα
καίγεται κι αυτοί δεν έχουν πιεί καν έναν καφέ μαζί;
Όταν λοιπόν άρχισε η κυβέρνηση
να διαπραγματεύεται, αναδύθηκαν οι πραγματικές δυσκολίες, κατατέθηκε από τον
πρωθυπουργό η πρόταση συμφωνίας των 8 δισ. ευρώ μέτρα σε 1,5 χρόνο, υπήρξε μια
ακόμη βαρύτερη απάντηση των «θεσμών», προεξάρχοντος του ΔΝΤ και εκεί πάνω, στην
κορύφωση της διαδικασίας, ο Αλέξης Τσίπρας οδηγεί τη χώρα σε δημοψήφισμα με
ερώτημα αν δεχόμαστε ή όχι την πρόταση-τελεσίγραφο των θεσμών. Τελεσίγραφο
τρόπος του λέγειν, γιατί αν πάρεις τελεσίγραφο στα χέρια σου την Πέμπτη, δεν
στέλνεις τον Χουλιαράκη να συζητά όλη την Παρασκευή με τους δανειστές…
·
Διχάζει τον ελληνικό λαό πάνω σε ένα ασαφές ερώτημα, πάνω σε ένα κείμενο
εργασίας ελαφρώς μεγαλύτερου κόστους από την πρόταση Τσίπρα, με πολλά
οικονομοτεχνικά στοιχεία. Φαντάζεσθε τι θα γίνει αν η απόφαση του λαού είναι
51%-49%;
·
Υπονομεύει το τραπεζικό σύστημα. Αφού δεν υπήρξε πρόβλεψη είτε να γίνει
νωρίτερα εντός προγράμματος, είτε να εξασφαλιστεί πριν την εξαγγελία του, η
επιμήκυνση του προγράμματος. Από πού κι ως πού είναι υποχρεωμένοι οι δανειστές
μας, να επεκτείνουν την ισχύ του μνημονίου και μάλιστα σε μια κυβέρνηση που 4
μήνες στις διαπραγματεύσεις συχνά «έπαιζε καθυστέρηση»…
·
Πλήττει τον τουρισμό, τη μόνη βαριά βιομηχανία της χώρας.
·
Θέτει εκ των πραγμάτων ένα δίλημμα που δεσμεύει τη χώρα για γενιές
ολόκληρες: μέσα ή έξω στην Ευρώπη, ευρώ ή εθνικό νόμισμα. Ερωτήματα κολοσσιαία
και θεμελιώδη που είναι επικίνδυνο όταν δεν απαντώνται ευθέως, αλλά δια
παρακαμπτηρίου και μάλιστα εντός εβδομάδας…
·
Αμεσα βάζει χώρα και λαό σε περιπέτειες και με τα δύο αποτελέσματά του:
Το «ΟΧΙ» σημαίνει αυτοτελή πορεία μιας χώρας που παράγει ελάχιστα και
καταναλώνει ανά κάτοικο, όσα μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα. Με τι πλάτες; Στις 30
Ιουλίου, στις 30 Αυγούστου, πώς θα καταβληθούν μισθοί και συντάξεις; Πώς
θα δοθούν τα χρωστούμενα του δημοσίου; Στο τέλος αυτού του δρόμου
περιμένει η δραχμή… Κι αν μια δύσκολη συμφωνία σημαίνει μια περαιτέρω
συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά ακόμη 5-7% (πέρα από το 25% που ήδη υποστήκαμε αυτήν
την πενταετία), η κάθοδος στη δραχμή σημαίνει μια βίαιη προσαρμογή επιπέδου 50%
και άνω… Δηλαδή καταστροφή… Από την άλλη, το «ΝΑΙ», ενώ κρατά ανοικτό το δρόμο
προς την Ευρώπη, οδηγεί αυτονόητα σε πολιτικές περιπέτειες, σε εκλογές, σε
πιθανή πόλωση και ακυβερνησία, σε μια περίοδο πλήρους οικονομικής ασφυξίας,
συνθλίβοντας ακόμη περισσότερο την πραγματική οικονομία…
Το δημοψήφισμα ενώ φαντάζει
δημοκρατική διέξοδος, αποτελεί στην ουσία τη χειρότερη «κίνηση». Στο τέλος θα
βγούμε και «βρεγμένοι και δαρμένοι». Κι όλο αυτό επειδή η κυβέρνηση -με νωπή
λαϊκή εντολή- λιποψύχησε, δεν ανέλαβε τις ιστορικές ευθύνες της όταν
συνειδητοποίησε ότι η πραγματικότητα είναι «πολύ πεισματάρα» και τσαλακώνει τις
εύκολες προεκλογικές υποσχέσεις της και τη συνοχή του ΣΥΡΙΖΑ.
* Ο Τραϊανός Χατζηδημητρίου
διετέλεσε διευθυντής στις εφημερίδες Αγγελιοφόρος και Μακεδονία, ενώ ήταν
βουλευτής Πέλλας με τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου
ww.voria.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου